26 Ιανουαρίου, 3 Φεβρουαρίου 2014: ισχυρές σεισμικές δονήσεις στην Κεφαλονιά.
Το μεταπτυχιακό τμήμα της Ιατρικής «Διεθνής Ιατρική-Διαχείριση Κρίσεων Υγείας» έδωσε άμεσα το παρόν.
Ένα πρώτο κλιμάκιο από τρία άτομα συστάθηκε και αναχώρησε για Κεφαλονιά. Είχα την τύχη να είμαι ανάμεσα στα άτομα αυτά.
Και θεωρώ ότι είναι τύχη να μπορείς να προσφέρεις στις δύσκολες αυτές καταστάσεις, στον κόσμο που τις βιώνει. Η προσφορά δε αυτή γίνεται πιο αποτελεσματική, όταν προέρχεται από άτομα, με σχετική γνώση και εκπαίδευση.
Στο νησί συναντήσαμε εκπροσώπους από άλλους φορείς, που είχαν φθάσει για να συνδράμουν στην αντιμετώπιση της φυσικής αυτής καταστροφής, ευτυχώς χωρίς ανθρώπινα θύματα.
Αυθημερόν επισκεφθήκαμε το νοσοκομείο και τους χώρους, οι οποίοι είχαν παραχωρηθεί και στεγάζονταν οι άνθρωποι, που είχαν «μείνει στο δρόμο». Η επίσκεψη δεν είχε τυπικό χαρακτήρα. Ηλικιωμένοι, παιδιά, ασθενείς.. έπρεπε να ληφθεί μια μέριμνα, σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Θα παραμείνουν στους χώρους αυτούς ή σε κάποιους άλλους, που στο μεταξύ διαμορφώνονταν?
Με την συνεργασία της Οργάνωσης «Γιατροί του Κόσμου» οργανώσαμε φαρμακείο, το οποίο παρείχε δωρεάν στους κατοίκους, τα αναγκαία φάρμακα.
Η γιατρός της ομάδας ανέλαβε την ιατρική περίθαλψη των ατόμων, που φιλοξενούνταν στα αγκυροβολημένα στο λιμάνι και μισθωμένα για τον σκοπό αυτό, πλοία.
Συμμετείχαμε στην ομάδα, που συστάθηκε με απόφαση του Συντονιστικού Οργάνου, η οποία είχε σκοπό την εκτίμηση της σωματικής και ψυχικής υγείας των κατοίκων της περιοχής Παλικής [ χωριά Ληξουρίου], την επισήμανση της ύπαρξης και τους πιθανούς κινδύνους για την υγεία ευπαθών ατόμων, ως και την καθημερινή κάλυψη των πρακτικών αναγκών τους σε τρόφιμα, εμφιαλωμένο νερό, είδη καθαριότητας, προσωπικής υγιεινής, κουβέρτες, υπνόσακους.
Χαβδάτα, Χαρβιάτα, Μαντουκάτα, Φαβατάτα, Μονοπολάτα, Καλλάτα, Αγία Θέκλη, Μονοπολάτα, Δαμουλιοτάτα, Ρίφι-Καμηναράτα, Κουβαλάτα, Λουκεράτα, Βλιχάτα, Σκινέας, Καλλάτα, Βάβυκες.
Οι κάτοικοι μας περίμεναν στο ύπαιθρο, αφού είχε κριθεί ότι η περιοχή είχε πληγεί περισσότερο και ο μεγαλύτερος αριθμός των σπιτιών είχαν ήδη χαρακτηριστεί «ακατάλληλα», με την αγωνία αλλά και την ελπίδα στα μάτια τους.
Η παρουσία μας, η υπομονή μας να ακούσουμε όχι μόνο τα περιστατικά που σχετίζονταν με το σεισμό αλλά και γενικότερα την «ιστορία της ζωής τους», που βρήκαν την ευκαιρία να διηγηθούν και τα λίγα παρηγορητικά λόγια μας, ήταν η καλύτερη ψυχοκοινωνική στήριξη στους ανθρώπους αυτούς.
Έφυγα μετά από μια εβδομάδα, ενόψει ότι θα ακολουθούσε δεύτερο κλιμάκιο, ενώ ακόμη η γη έτρεμε κάτω από τα πόδια μας και αισθάνθηκα ότι «πήρα σίγουρα πολύ περισσότερα από ότι προσέφερα».
